Δεν είμαι γω εκείνος που τους θεούς σου έκαψα
θυμίαμα στην απαράμιλλη παραφροσύνη σου.
.
Δεν είμαι γω που ανήμπορος να σαλιώσω πληγές,
τα σωθικά μου έφτυνα το μάτι το κακό
ν’απαρνηθούν.
.
Όχι δεν είμαι γω το κλαρί που στον αγέρα
θωρούσες να λυγά και έρμαιο δειλών αναταράξεων
να σπάζει όπως το κεντρί της μέλισσας το βράχο.
.
Όχι δεν είμαι γω αφτός που αιώνες τώρα καρτέραγες
μέσα σε φτενά ενδύματα που σάπιες απαντοχές
μια ζωή άφηναν να ξεπροβάλλουν.
.
Δεν είμαι γω εκείνος που μια ζωή πρόσμενες
να σε λυτρώσει απ’ τις φοβέρες και την κάκητα
που σεμνά στο κόρφο σου έκρυβες.
.
Όχι δεν είμαι γω η ανασαιμιά που έρμη
πλανιέται σε σκοτεινά σοκάκια
τις Άνοιξες με τ’Αγιοκλήματα που φουντώνουν.
.
Όχι δεν είμαι γω ο ποιητής που σαλιαρίζει
με ψυχές ανήμπορες και γιατρικό λήθης
σταλάζει σε μερωμένες αλήθειες.
.
Μονάχα ένα δόρυ θε νάμαι,αγέρωχο,
που μπήγεται σε πληγές κακοφορμισμένες
και άλικο, θεϊκά Ανθρώπινο αναβλύζει το αίμα
γης κι ουρανό ένα να κάμει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου