Carlo Maratta-Nativita
Νύχτα Χριστουγέννων και στις εκκλησίες δοξολογούν τη γέννηση Σου. Εμένα με πήραν οι σκέψεις και ξημέρωσα άθελα μου πλημμυρισμένος μες τα σκοτάδια μου! Ξάφνου απέναντι μου ακούεται ένα κλάμα… κλάμα μικρού παιδιού! Πάντα ό,τι συμβαίνει… συμβαίνει αντίκρυ μας… ποτέ μέσα μας! Ταράζομαι κι αναρωτιέμαι! - Τι άραγε έπαθε το μικρό; Ποιος να βρεθεί να του πει κάτι; Αρχίζω σιγαλά να του τραγουδώ όμορφο νανούρισμα… ένα νανούρισμα για να γαληνέψει η ψυχή του αντάμα με την εδική μου! Αναρωτιέμαι: - Μην είναι ο μικρός Χριστός που κλαίει μες την φάτνη του για μας; Καθώς όμως το κλάμα συνεχίζει αδιάκοπο….. σπαρακτικό δεν ξέρω τι να υποθέσω! Αναταράσσεται η ψυχή μου από το κλάμα ενός αθώου βρέφους! Αρχίζω ύμνους και τροπάρια να γαληνέψει κι η ίδια μου η ψυχή… μαζί με του βρέφους! Χαράζει το πρώτο φως της αυγής μες το μαύρο της νύχτιας μα… η ίδια κατάσταση συνεχίζει αδιάκοπα! Ένας αναστεναγμός ξεπετάγεται ίδια κραυγή λυγμού απ’ τα στήθια μου! - Γιατί μικρέ Χριστέ μου δεν έχει δύναμη η πίστη μου να ‘ρθω απέναντι… να ‘ρθω κι’ εγώ σιμά Σου… να μερέψω το κλάμα Σου να λυτρωθώ απ’ το Θείο Σου αυτό πάθος! - Γιατί μικρέ Χριστέ δεν έχω την πίστη να ‘ρθω σιμά Σου; -Δώσε μου την πίστη να γιάνω τον πόνο… να μερέψει το κλάμα! - Βαλάντωσε πια η ψυχή μου! «Ευδαίμων Συριανός»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου