ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ " Η Αλίκη των Χριστουγέννων "

Franz Skarbina Under the Christmas Tree. 1892

Είδα την μικρή Αλίκη, μια ανοιξιάτικη μέρα στην καρδιά του χειμώνα, για να μάθω να ρωτώ πως είναι τόσο μικρή. Με περίεργη ματιά το κοριτσάκι μου απαντά : Είμαι αρκετή για μένα, όσο εσύ είσαι για σένα.

Η αρχή ενός παραμυθιού που το τέλος του χάνεται μες στον ύπνο, ως τη στιγμή που θα διαβάσει μια ιστορία ή θ’ ακούσει ένα μελωδικό τραγούδι στο πιάνο, ως τη στιγμή που θα σκεφτεί το μέλλον σαν κόκκινο, μπλε, πράσινο, το παλιό ‘’ Σινεάκ’’ χρώμα, ως τη στιγμή που θα ζωγραφίσει ένα μικρό λουλούδι αλήθειας στο μεγάλο χαρτόνι.

Τότε που μπορούσε ελεύθερα να τρέξει σ’ ένα δέντρο που βρίσκεται κάπου εκεί. Τότε που θα ζητούσε να την περιμένουν στο δέντρο. Αυτό το δέντρο που είναι τόσο μεγάλο, γεμάτο φύλλα και στολίδια. Ένα πελώριο δέντρο Χριστουγέννων που φανερώνει δυο παιδικά μάτια.

Κάθε μέρα μέχρι να γυρίσω, η Αλίκη κρυμμένη πίσω απ’ την κόκκινη κουρτίνα, περίμενε με λαχτάρα ένα υπέροχο δώρο για τα Χριστούγεννα που μύριζε βανίλια και σοκολάτα. Τότε που μοσχοβολούσε άρωμα και βανίλια, η γλυκιά σοκολατίνα.

Τότε που η Αλίκη στο τέλος της σχολικής χρονιάς, πραγματοποιούσε γυμναστικές επιδείξεις, τότε που της άρεσε να βγάζει τα παπουτσάκια της, να παίζει με τα κορδόνια της, όπως επίσης της άρεσε να παίζει με τα κορδόνια των φορεμάτων της. Μονάχα με τα φορέματα της και τις κούκλες της.

Κοίταζα την Αλίκη στο φως της ημέρας να κάθεται ανάμεσα στα παιχνίδια της. Την άφηνα ελεύθερη να τραβά πολύχρωμες γραμμές ουράνιων τόξων. Λίγο αργότερα την είδα να τραβά οριζόντιες και κάθετες γραμμές και να φτιάχνει κάτι σαν Σταυρό, μέσα στον καθρέπτη των εικόνων.

Στα χέρια της κρατούσε όλα τα δώρα : πακέτα με παπούτσια και κούκλες, σακούλες με παλτουδάκια και χρυσές κορδέλες, καινούργιο σκουφί και κασκόλ, μια σακούλα με χρυσό φιόγκο και φυσικά αυτά τα μικρά λευκά γοβάκια, επιδέξια περασμένα με κιμωλία.

Τα χρόνια περνούν και η Αλίκη ζει σ' ένα όνειρο. Ρωτά τον εαυτό της μαγεμένη :

Υπήρχε τέτοια χαρά και δεν την είχα ξανανιώσει ;

Υπήρχε τέτοια ομορφιά και δεν την έχω δει ;

Έχω φτερά η πετάω χωρίς αυτά ;

Ώσπου η Αλίκη σκόνταψε κι έπεσε σ' ένα γλυκό κενό και άκουσα τη φωνή της να λέει : Ίσως να μάθω να πετώ. Σε λίγο θα φτάσω ως τον ουρανό. Σε λίγο θα φτάσω στ’ αστέρια και θα ζωγραφίσω τον ουρανό, με σκέτο γαλάζιο χρώμα χωρίς σύννεφα.

Είμαι τόσο μακριά σου μικρή Αλίκη και να θέλεις να με βρεις, δεν μπορείς όσο και να τρέξεις, εκτός κι αν με το κλειδί της παιδικής σου αθωότητας, ανοίξεις την δική μου πόρτα ζωής. Ω, μα εκφράζεται το ανέκφραστο ; Περιγράφεται το απόλυτο ; Στο πρόσωπό της έβλεπα τώρα μια νέα έκφραση – ομορφιά και νιότη σε κάτι συγκεκριμένο στη φαντασία της. Νεανικό όνειρο εαρινής νύχτας, που γινόταν ρομάντζο, χωρίς να παύει να είναι όνειρο, σ’ αυτό το εύστροφο και πρακτικό μυαλό από την θεσπέσια μορφή κάθε ανάμνησης.

Αλίκη, μου κάνεις τη χάρη, να σβήσεις τη φωτιά και το κερί και να έρθεις μαζί μας αυτά τα Χριστούγεννα ; Αλήθεια, τούτο το νέο κορίτσι άρχισε να γίνεται αίνιγμα άλυτο για μένα κι έπρεπε να τη συγκρατήσω, ενθουσιάζοντας τη με μια εξωτερική λάμψη που έπαιρνε ένα τριανταφυλλί χρώμα στο ιδιαίτερο δικό της πρόσωπο.

Σ' ευχαριστούμε Αλίκη για τις μακρινές ελπίδες λαμπερής αθωότητας, που έχουν αρχίσει ξαφνικά να φυτρώνουν, να μπουμπουκιάζουν και να γίνονται μια αγκαλιά λουλούδια, ανέλπιστης ομορφιάς στην καρδιά μας.

Χρήστος Αθανασίου

Aπόφοιτος της Βαρβακείου Σχολής. Kάτοχος πτυχίων Υποκριτικής Θεάτρου – Κινηματογράφου του Υπουργείου Παιδείας και Υπουργείου Πολιτισμού καθώς και τίτλων Μεταπτυχιακών Σπουδών και Σεμιναρίων Υποκριτικής, Σωματικού Θεάτρου, Δημιουργίας Θεατρικού Λόγου, Κορυφωμένης και Επεισοδιακής Δραματικής Δομής - Γραφής και Σημειολογίας προς την παραστασιολογία, ως επιστήμη που αναλύει σε βάθος φαινόμενα της θεατρικής πράξεως. Ακροατής – Φοιτητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστήμιου Αθηνών.

Συγγραφικό έργο:

«Λογοτεχνικές Αστραπές» ( Υπό έκδοση )

«Όταν ο ηλεκτρικός σπινθήρας φωτίζει την ζωή και το όνειρο»

«Aφιερώματα στους ταξιδευτές της υποκριτικής τέχνης» ( Υπό έκδοση )

«Η Δραματική αλήθεια και το κωμικό αθώο των Ελλήνων Ηθοποιών»

«Μίμηση Πράξεως στην 7η Τέχνη του Ουρανού»

[Επεξήγηση: Aφιερώματα των εκλιπόντων Ηθοποιών από τα τέλη του 19 ου αιώνα μέχρι σήμερα σε λογοτεχνική μορφή]