Γιατί τις νύχτες,
ξεπαστρεύω τον εχθρό,
κείνη την άγρια λαχτάρα μου
αέρα να φωνάξω
σ' ό,τι μας πλήγωσε,
να βγω και να τραντάξω
από τους ώμους τις σκιές
για το αίμα τους να κλάψω.
Κι εσύ δόλιε μου ήρωα
μη με κοιτάς μ αυτό τον οίκτο,
είναι οι καιροί που σε προσπέρασαν,
ξέρω,θα πεις πως κιότεψα κι εγώ,
μα είναι του κόσμου το κενό
που σε κατάπιε,
ποια κούφια ιδέα
ποιον κουρασμένο αντάρτη
να υμνώ,
δε βρίσκω εμβατήριο
ούτε και τραγωδό,
κι είναι μια ισοπεδωμένη μέρα
σαν τόσες άλλες,
που απαράλλαχτες
το άδειο για σημαία κυματίζουν
κι ούτε σκοπός
ούτε έρωτας πια.....
Ηρωα,μην κλαις,
στενέψανε οι αγώνες σου
πάει πια,
σε λησμονήσαν οι δόξες κι
οι τιμές
τώρα έχουμε βασιλεία,
ο ένδοξος στρατιώτης αποσκίρτησε,
τη θέση του σκαρφάλωσε
του βασιλέα κέρδους ο βωμός,
και τώρα ξεκουράσου,
οι ήρωες πια
σκυφτοί αποχωρούν......................
ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου