ΣΕΚΛΙΖΙΩΤΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ " Οι εραστές..."

Ω! Της ζωής μου η ζωή στα χέρια σου πλανιέται
και των χειλιών η προσμονή στα μάτια μου κρεμιέται,
πως θα 'θελα να ήσουνα στη νύχτα μιαν ανταύγεια
μες στου μυαλού μου τη βοή, αμέρωτη διαύγεια.
~
Σαν άστρο της αυγής δειλό την κούρσεψε μια μέρα
μια μέρα του καλοκαιριού που κλαίγαν τα τριζόνια,
κοντά εκεί στις λυγαριές, κραυγές μες στον αέρα,
ολόφωτες σκιές παντού, πετούσαν χελιδόνια,
~
λες κι ήταν ηδονές κι αυτά φωνάζαν απ' το πόθο,
κι αντάμωναν εκεί ψηλά τα ρίγη των σωμάτων
χρυσόφτερα σα να 'τανε από σκαθάρι νόθο,
που πέταξαν σαν μουσικές, σαν θλίψη αγαλμάτων.
~
Κι ως τη θωρούσε καταγής, να είναι ξαπλωμένη
με τους βοστρύχους της λυτούς λουσμένους στην αρμύρα,
του φάνηκε πως έβλεπε μια νύμφη μυρωμένη
που του 'γνεφε και του 'λεγε, είμαι δικιά σου μοίρα.
~
Σταγόνες νόστου πεθυμιάς χορεύουν στο μυαλό τους,
κι αντιλαλούν σαν σήμαντρα που έχουνε σιγήσει,
κείνα τα ροδοπέταλα στρωμένα στο γιαλό τους,
έχουν 'πομείνει στα κορμιά σαν να 'χουνε ραγίσει.
~
Των εραστών οι προσμονές λαχτάρες κλειδωμένες,
σαν οργασμοί που χύνονται σε ξέφρενο αλώνι,
αμέρωτες ανατριχιές του πόθου λιγωμένες
αργά πηγαίνουν κι έρχονται στου ρίγους το σαλόνι.
~
Ω! Των ερώτων οι κραυγές, μοιάζουν σαν οπτασίες,
μοιάζουν να είναι σύννεφα στολίδια στον αέρα,
ανάθελες ανασαιμιές, χαμένες φαντασίες
που χάνονται σε διαδρομές βαθιά μες τον αιθέρα.!

Θανάσης Σεκλιζιώτης
"επιστολές στην αγάπη"