Πρώτη σκέψη κάθε πρωί το τελευταίο διάστημα: ''Μου λείπουν οι φίλοι μου...'' Τα τρυφερά, ειλικρινή, κακομαθημένα, πεισματάρικα παιδιά...Τα αθώα βλέμματα και τα παιδιάστικα ψέματα, τα ταλαιπωρημένα, τα ταλαίπωρα παιδιά....Μου λείψατε...πολύ! Χαμηλώνω με σεβασμό τα μάτια σε σας, τους φίλους μου, τους θησαυρούς μου. Και στην αγάπη που μου στέλνετε με τα ραβασάκια στο περβάζι στο παράθυρό μου με ευγένεια και ενδιαφέρον, τι κάνω πώς είμαι εγώ και οι δικοί μου... Γιατί -παρά την υποτιθέμενη ωριμότητα της ενηλικίωσής μου- πιστεύω σαν ρομαντική μαθήτρια πως στο τέλος το μόνο που θα μας μείνει είναι να έχουμε ο ένας τον άλλον.
Κι ας μην έχουμε καταθέσεις σε τράπεζες, έχουμε όμως δημιουργήσει τις δικές μας ξεχωριστές τράπεζες, τη δική μας προσωπική περιουσία. Τα θησαυροφυλάκιά μας είναι γεμάτα με νοιάξιμο, δάκρυα, αγκαλιές, κυριακάτικα τραπέζια με την οικογένεια και τους φίλους, με θαλπωρή για τον πονεμένο και αγωνία για τα παιδιά όλου του κόσμου! Στις τράπεζές μας η αγάπη αβγαταίνει και λυτρώνει!
Μερικές ανάσες ακόμη και η χρονιά αυτή τελειώνει. Αναρωτιέμαι πόσο έχουμε αλλάξει από πέρσι, πόσοι άνθρωποι έφυγαν και με πόσους συνεχίζουμε ακόμη το ταξίδι μας... Όσο μεγαλώνουμε ψάχνουμε την αγάπη και κρατιόμαστε από αυτή, για να μην πέσουμε, όπως κρατιόμασταν από το χέρι της μάνας, όταν κάναμε τα πρώτα μας βήματα. Αναζητούμε στα σκοτάδια τη φωλιά κάτω από ένα μπράτσο, να μη φοβόμαστε και να κοιμόμαστε ήρεμοι. Ψάχνουμε τους ανθρώπους εκείνους, που το πέρασμά τους από τη ζωή μας το σημειώνουμε στο βιογραφικό μας, σαν το μεγαλύτερο προσόν και επίτευγμά μας!
Και θα χρωστάμε πάντα στους ευεργέτες που ήρθαν στη ζωή μας και μας έμαθαν τη διαφορά ανάμεσα στο ''μη στενοχωριέσαι'' και στο ''μη μου στενοχωριέσαι'', ενώ μέσα από τα μάτια τους είδαμε τον κόσμο ακέραιο και πλήρη και ξύπνησαν μέσα μας όλα τα κομμάτια από ανατολές νεκρωμένες και μουδιασμένα δειλινά... Και όταν η ζωή κάνει βαρυχειμωνιά και τρικυμία, αυτοί είναι εκεί, ένα καφέ για μας που θα διανυκτερεύει με φώτα αναμμένα στην άκρη του λιμανιού και μας περιμένει να έρθουμε με το καράβι μας ξημερώματα. Έχει πάντα ζεστή σοκολάτα, ξυλόσομπα, για να στεγνώσουμε τα μαλλιά μας και από το ραδιόφωνο ακούγονται αγαπημένες μουσικές!
Ίσως ο χρόνος που περνά μας κάνει πιο σοφούς. Σίγουρα μας αλλάζει και μπορεί να έχουμε γίνει καλύτεροι μαθητές στο μάθημα της ζωής: Όλα αποκτούν νόημα όταν μπορείς να δίνεις αγάπη και περίσσευμα από την ψυχούλα σου! ‘Αβέβαια, ρομαντικά και παιδιάστικα...’ ίσως αντιτάξουν κάποιοι από μας. Συχνά όμως είναι προτιμότερο να παλεύουμε για το ''καλό τέλος'' και για ένα αβέβαιο στοίχημα, παρά να βυθιζόμαστε εξ αρχής σε έναν ασφαλή τροπαιοφόρο αρνητισμό.
Αναστεναγμός, σαν ένα μικρούλι ''αχ'' θα ακουστεί παραπονιάρικα στο τέλος του χρόνου, όταν κάνουμε το λογαριασμό, γιατί ήταν για όλους δύσκολη χρονιά και φοβόμαστε για το αύριο που ξημερώνει. Κρατάμε όμως στη φαρέτρα μας την ανθρωπιά, την αγάπη και όσα μας κάνουν να νιώθουμε. Όσα θα μας σηκώσουν ψηλά και ίσως αυτή τη φορά η βαρύτητα δε θα νικήσει το χτύπο της καρδιάς και τα όνειρα!
Δεν ξέρω αν φοράτε κόκκινο σκούφο και αν κάνετε δώρα, όμως για μένα γίνεστε οι δικοί μου Αγιοβασίληδες όλο τον χρόνο και με κάνετε να κοιτάζω κάποια βράδια την καμινάδα μου πιστεύοντας στα θαύματα και στα παραμύθια!...Ξέρετε εσείς, ''Ναι, γίνεται και καλύτερα, ναι, γίνονται και θαύματα!'' Κλίνω το κεφάλι μου σε όλους και σας ευχαριστώ μέσα από την καρδούλα μου για όσα μου δίνετε!... Χρόνια πολλά, με υγεία και κάθε καλό για σας και τους αγαπημένους σας και του χρόνου πάλι όλοι μαζί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου