Δάκρυα καυτά ανακατεύονται με τις κρύες σταγόνες της βροχής πάνω στο πρόσωπό μου. Καθισμένος στο πλατύσκαλο της εισόδου της πολυκατοικίας, όπου μένω, προσπαθώ να μαζέψω τα σκόρπια μου κομμάτια μέσα από τα βρώμικα νερά που κυλούν, να πείσω τον εγκέφαλο μου να συνέλθει από το σοκ και να λειτουργήσει ξανά. Κι όμως σκόρπιες λέξεις έχουν κολλήσει βαθιά μέσα στο κεφάλι μου, λέξεις και κουβέντες οδυνηρές, γεμάτες πόνο και δυστυχία. Τον δικό μου πόνο, τη δική μου δυστυχία και απόγνωση. Ο κόσμος περνά αδιάφορος και βιαστικός, αγνοώντας φυσικά το προσωπικό μου δράμα. Καλύτερα όμως έτσι.
Δεν ξέρω πώς, τελικά σηκώθηκα, φόρεσα το ψεύτικο προσωπείο της καθημερινότητας και ανέβηκα στο σπίτι όπως είχα φύγει εκείνο το πρωί για τη δουλειά. Κι όμως τα κατάφερα για άλλη μια φορά. Αγκαλιές, φιλιά, παιδικές κουβεντούλες, ζεστή ατμόσφαιρα, οικογενειακή θαλπωρή. Οι δικοί μου άνθρωποι, είναι εδώ. Η γυναίκα μου, τα παιδιά μου. Αυτοί που αγαπώ. Όλοι χαρούμενοι, κουρασμένοι βέβαια από την ένταση της ημέρας αλλά ευτυχισμένοι, που ήμασταν όλοι μαζί. Ένα κουβάρι πάνω στον καναπέ, χασκογελώντας αγκαλιασμένοι, συζητώντας για τα νέα της ημέρας, του σχολείου τα συνηθισμένα καθημερινά, τα κουτσομπολιά της δουλειάς, το πρόγραμμα για την αυριανή μέρα.
Όλα όμως είναι ένα τεράστιο ψέμα. Όλοι ήμαστε τελικά πιόνια της ζωής, της μοίρας. Πες το, όπως θες. Κινούμασταν πάνω σε μια σκακιέρα που δε μας ανήκει, που δεν ορίζουμε. Μπορεί και όχι. Δεν ξέρω τελικά. Το μόνο που είναι σίγουρο είναι πως όλα έχουν μια αρχή και ένα τραγικό τέλος.
Μετά από μια νύχτα, γεμάτη πάθος, έρωτα, καυτή σάρκα και απέραντη αγάπη, αφήνω το σημείωμα πάνω στο τσαλακωμένο μαξιλάρι μου. Λέξεις μπερδεμένες με δάκρυα και απόγνωση. Κάθομαι στο πλάι και την κοιτώ, που κοιμάται, τόσο όμορφη και γαλήνια με τα μαλλιά απλωμένα πάνω στο δικό της μαξιλάρι σαν μεταξωτή βεντάλια. Την φιλώ απαλά στα χείλη και απομακρύνομαι αθόρυβα. Περνώ από το δωμάτιο των παιδιών. Δεν τολμώ να μπω μέσα. Στέκομαι στην πόρτα με τα χέρια να σκεπάζουν το στόμα προσπαθώντας να σταματήσω τους λυγμούς, που είναι έτοιμοι να ξεχυθούν από μέσα μου με τέτοια ορμή, που με κάνει να τρέμω ολόκληρος. Δαγκώνω την παλάμη μου για να μην φωνάξω. Ματώνω.
Αφήνω τα κλειδιά, στο τραπεζάκι δίπλα στην πόρτα, μαζί με το κινητό μου, τη βέρα μου, κάποια άλλα χαζοπράγματα, που βρήκα στις τσέπες μου, και φεύγω κλείνοντας προσεκτικά την πόρτα. Το μόνο που παίρνω μαζί μου είναι μια φωτογραφία. Ήμασταν όλοι μαζί αγκαλιά σε μια παραλία, ευτυχισμένοι και ηλιοκαμένοι, από τις τελευταίες διακοπές. Θυμάμαι ακόμη το κόπο και τα γέλια που κάναμε προκειμένου να καταφέρουμε να την βγάλουμε μόνοι μας.
Μπορεί η φυγή μου να χαρακτηριστεί από κάποιους δειλία ή και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Δε με ενδιαφέρει. Αυτοί που είναι μακριά θα πουν πολλά. Εκείνη μόνο με νοιάζει. Το ξέρω˙ θα πονέσει, θα φωνάξει. Θα με μισήσει. Μακάρι να με μισήσει, θα ήταν πιο εύκολα για την ίδια, λιγότερο οδυνηρό φαντάζομαι. Καλύτερα από το να με δει σε αυτή την κατάσταση. Να πρέπει να αντιμετωπίσει και αυτό.
Ο χρόνος αμείλικτος και άσπλαχνος για αυτούς που ο δικός τους χρόνος τελειώνει. Είναι πλέον πολύ αργά για όλα. Είναι τρομερό να μην μπορείς να κάνεις κάτι. Να μην έχεις δικαίωμα να διαλέξεις, να αμυνθείς, να παλέψεις. Η παράταση των 2-3 ημερών, που πήρα, ήταν και αυτή ανέλπιστη. Ένα τελευταίο αντίο. Έστω και μονόπλευρο, κρυφό.
Περπατώ αργά στον δρόμο, χαζεύοντας την ομορφιά της φύσης, τις διάφορες μυρωδιές, τα χρώματα. Όλα αυτά που αγνοούσα σε κάθε μου καθημερινό πέρασμα. Οι άνθρωποι, άλλοι χαμογελαστοί και ξέγνοιαστοι και άλλοι σκυφτοί, μελαγχολικοί κουβαλώντας τα δικά τους βάρη. Όλοι πορεύονται με έναν σκοπό. Όπως και εγώ.
Με πόδια βαριά και την καρδιά κομμάτια, με το χέρι στην τσέπη, αγγίζοντας τη φωτογραφία, μπαίνω στην είσοδο, κλέβοντας μια ματιά από τον έξω κόσμο σαν τελευταία εικόνα. Γυρίζοντας την βλέπω εκεί μπροστά μου, απλώνοντας μου το χέρι γεμάτη κατανόηση. Με περιμένει. Με κόπο προσπαθεί να κρύψει την θλίψη της. Πέντε μήνες τώρα έχουμε περάσει πολλά και όλα δύσκολα. Μέρα με την μέρα με έβλεπε να πονώ, τόσο ψυχικά όσο και σωματικά, να προσπαθώ να κρυφτώ από τον έξω κόσμο, να δεχτώ την αλήθεια.
- Γιατρέ… είμαι έτοιμος.
Ιστίου Τόπος,Δημιουργική Γραφή με τη Σοφία Νινιού
Ο διαδικτυακός αυτός τόπος δημιουργήθηκε για να φιλοξενεί τα κείμενα, που μέσω του μαθήματος της δημιουργικής γραφής, που διδάσκω, εμπνεύστηκαν και έγραψαν οι εκπαιδευόμενοι.
Αφορμή στάθηκε η συνεργασία μου την Άνοιξη του 2015 με τα Κέντρα Δια Βίου Μάθησης των Δήμων
Μοσχάτου-Ταύρου
Καλλιθέας
Αλίμου
Στο χώρο όμως αυτό φιλοξενούνται και τα κείμενα φίλων, που εξ αποστάσεως συμβουλεύω και διδάσκω.
Επέλεξα το μάθημα αυτό, γιατί πιστεύω στην απελευθερωτική του επίδραση στην ψυχή του ανθρώπου, γιατί τον εισάγει στην Τέχνη και του ανοίγει δρόμους στην έκφραση των συναισθημάτων του και στη διατύπωση της σκέψης του.
Σοφία Νινιού
Ο διαδικτυακός αυτός τόπος δημιουργήθηκε για να φιλοξενεί τα κείμενα, που μέσω του μαθήματος της δημιουργικής γραφής, που διδάσκω, εμπνεύστηκαν και έγραψαν οι εκπαιδευόμενοι.
Αφορμή στάθηκε η συνεργασία μου την Άνοιξη του 2015 με τα Κέντρα Δια Βίου Μάθησης των Δήμων
Μοσχάτου-Ταύρου
Καλλιθέας
Αλίμου
Στο χώρο όμως αυτό φιλοξενούνται και τα κείμενα φίλων, που εξ αποστάσεως συμβουλεύω και διδάσκω.
Επέλεξα το μάθημα αυτό, γιατί πιστεύω στην απελευθερωτική του επίδραση στην ψυχή του ανθρώπου, γιατί τον εισάγει στην Τέχνη και του ανοίγει δρόμους στην έκφραση των συναισθημάτων του και στη διατύπωση της σκέψης του.
Σοφία Νινιού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου