ΜΥΡΩΝ ΖΑΧΑΡΙΑΚΗΣ ~ Αιρετικό ~

Πάντα φοβόμουν το απόλυτο λευκό...
Αυτό το πονηρό, άσπρο σκοτάδι
που σε τυφλώνει, ύπουλα,
και σε εξοντώνει οπτικά,

εξουδετερώνοντας κάθε δυνατότητα του ματιού
να πιαστεί από κάτι, να τό 'χει σαν οδηγό...

Εγώ χρειάζομαι μια στάλα χρώμα, ένα σκούρο σημάδι,,
ένα στίγμα, μια λερή πιτσιλιά
σαν οδηγό, για να μή χαθώ στην έρημο του λευκού,

μα πάνω απ' όλα, μια φιλόξενη σκιά,
για να ξαποσταίνω στο φιλικό της σκοτάδι.

Φοβάμαι την τελειότητα,
την πληρότητα του λευκού,
που για να υπάρξει,
έχει καταπιεί και αφανίσει
σχεδόν όλο το φάσμα της ίριδας...

Είναι ύπουλη αυτή η αγνότητα του λευκού,
που καθηλώνει, σαν εμφανίζεται σαγηνευτική,
μια τελειότητα, έννοια και αίσθηση,
που με απωθεί...

© Μύρων.....Σεπτέμβρης, 2013