Φωτογραφίες του Βασίλη Γκανά με θέμα " Βάρκες"

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ - ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ 

Τήνος...
«…Παράξενο, το βλέπω εδώ το φως του ήλιου – το χρυσό δίχτυ
όπου τα πράγματα σπαρταρούν σαν τα ψάρια
που ένας μεγάλος άγγελος τραβά
μαζί με τα δίχτυα των ψαράδων…»
Γιώργος Σεφέρης

Γύθειο…

"Όλα τα σύννεφα στη γη εξομολογήθηκαν

Τη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε

Κι όταν μες στα μαλλιά μου μελαγχόλησε

Το αμετανόητο χέρι

Δέθηκα σ' έναν κόμπο λύπης..."

Οδυσσέας Ελύτης

Τήνος...
"Από τότε που σταμάτησα να ψάχνω, έμαθα να βρίσκω.
Κι από τότε που ο άνεμος μου εναντιώθηκε, 
έμαθα να σαλπάρω με όλους τους ανέμους."
Friedrich Nietzsche

 Νήσος Τέλενδος (απέναντι απο την Κάλυμνο) : Στα χρώματα της θάλασσας...

…Το καλοκαίρι στα δεκαέξι μου χρόνια τραγούδησε μια ξένη φωνή μέσα στ’ αυτιά μου ήταν θυμούμαι στην ακροθαλασσιά, ανάμεσα στα κόκκινα δίχτυα και μια βάρκα ξεχασμένη στην άμμο, σκελετός δοκίμασα να την πλησιάσω τη φωνή εκείνη, βάζοντας την ακοή μου πάνω στην άμμο η φωνή χάθηκε μα ένα πεφταστέρι σα να ’βλεπα για πρώτη φορά ένα πεφταστέρι και στα χείλια η αρμύρα του κυμάτου…. 

Γιώργος Σεφέρης

Βραδυνή μοναξιά..

Σήμερα η κίνηση του κόσμου είναι ένας Φλοίσβος.

Παραιτήθηκε η θάλασσα να γυρεύει

Κι οι ευκάλυπτοι

Δε θέλουνε τίποτα ...

Ο ουρανός, διαυγής, κυματίζει το χρώμα του

δίχως περίσκεψη.

Η ψυχή μου ψηλότερα φέρεται επί των υδάτων του σύμπαντος.

Νικηφόρος Βρεττάκος. Ειρήνη. (Απόσπασμα)

Γύθειο 

Φισκάρδο Κεφαλονιάς...

«Όσο οι στέγες απομακρύνονται τόσο οι άνθρωποι ενώνονται (γειτονιές) και όσο οι στέγες ενώνονται τόσο οι άνθρωποι απομακρύνονται» 

Αντώνης Σαμαράκης

   Πόρος…

Βγήκα στη βεράντα κατά τη θάλασσα, η ώρα ήταν πια 08.30, ο ήλιος ψηλά. Αδύνατο να ξεχωρίσεις το φως από τη σιωπή, τη σιωπή και το φως από τη γαλήνη. Κάποτε η ακοή άγγιζε έναν κρότο, μια μακρινή φωνή, ένα ψηλό τιτίβισμα. Όμως αυτά ήταν με κάποιο τρόπο κλεισμένα αλλού, όπως το χτύπημα της καρδιάς σου που ένιωθες μια στιγμή κι έπειτα το ξεχνούσες. Η θάλασσα δεν είχε επιφάνεια, μόνο οι αντικρινοί λόφοι δεν τέλειωναν στη γραμμή της γης, αλλά τραβούσαν πέρα κάτω, ξαναρχίζοντας μια πιο θαμπή εικόνα της μορφής τους που έσβηνε απαλά στο βάθος ενός κενού. Αίσθημα πως υπάρχει μια άλλη πρόσοψη της ζωής. (Γράφω δύσκολα, προσπαθώντας να αποφύγω γενικές λέξεις, προσπαθώντας να περιγράψω αυτό το απερίγραπτο). Την επιφάνεια την καταλάβαινες κοιτάζοντας μακριά τα κουπιά, όταν βουτούσαν με μια στεγνή αναλαμπή, όπως σπάζει ένα τζάμι στον ήλιο, ή ακόμα - αργότερα- όταν πέρασε κάτω απ' το σπίτι μια βάρκα με ανεβασμένα και άδεια πανιά, καθρεφτισμένα απόλυτα μέσα στο νερό, σαν εικόνα σε τραπουλόχαρτο. Αίσθημα πως αν ανοίξει μια ελάχιστη χαραμάδα σ' αυτό το κλειστό όραμα, όλα μπορεί ν' αδειάσουν από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και να σ’ αφήσουν γυμνό και μόνο, γυρεύοντας ελεημοσύνη, τραυλίζοντας λόγια χωρίς ακρίβεια...»

…Από το ημερολόγιο του Γιώργου Σεφέρη για τον Πόρο…

Γύθειο:

Ένα πυρωμένο φεγγάρι ετοιμάζεται να βουτήξει στη θάλασσα του Μαυροβουνίου…. Μια βάρκα περιμένει σαν χάδι τις αντανακλάσεις του… και ο ποιητής αναρωτιέται από πού μπορεί να δει κανείς τον ουρανό γιατί αυτός τον έχει δει από καταμεσής της θάλασσας
(Ελύτης)….

 Θαλασσινή…

Σε κοιτώ κι ο ήλιος μεγαλώνει

Σύντομα τη μέρα μας θα σκεπάσει

Ξύπνα καρδιά και χρώμα μπες μπροστά

Για να διαλύσεις τις δυστυχίες της νύχτας

Σε κοιτώ όλα είναι γυμνά

Eξω οι βάρκες έχουν λιγοστό νερό

Πρέπει όλα να ειπωθούν με λίγα λόγια

Είναι κρύα η θάλασσα χωρίς αγάπη

Είναι του κόσμου η αρχή

Τα κύματα θα λικνίσουν τον ουρανό

Εσύ μες στα σεντόνια σου λικνίζεσαι

Τραβάς τον ύπνο προς τα 'σένα

Ξύπνα να ακολουθήσω τα χνάρια σου

Eχω κορμί για να σε καρτερώ για να σε ακολουθώ

Από τις πόρτες της αυγής ίσαε του ίσκιου τις πόρτες

Eνα κορμί για να περάσω τη ζωή μου αγαπώντας σε

Μια καρδιά για να ονειρεύομαι από τον ύπνο σου έξω.

PAUL ELYARD

Mετάφραση: Ελένη Κόλλια

Ίσως είναι…

Ίσως είναι το μητρικό σου αλάτι

που σήμερα μ’ έφερε, θάλασσα,

κοντά σου. Αλλά κι αν ακόμη 

δεν είσαι μητέρα μου μοιάζουμε

πάντως. Μπορεί και τα λόγια μου

να είναι αέρας σαν τα δικά σου.

Καιρός είναι άλλωστε ν’ αφήσουμε

τα όνειρα, σαν μια φούχτα άμμο

που τη ρίχνουμε πίσω μας. Αρκεί

πως αυτός ο παράδοξα όμορφος

κόσμος μας μάγεψε. Μεθύσαμε

θάλασσα! Τόσο η ψυχή μου όσο

κ, εσύ, τον γιομίσαμε κύματα.

Νικηφόρος Βρεττάκος “Συνάντηση με τη θάλασσα”…

«Ο αέρας παράμεστος από την άρμη του νερού, τη μυρωδιά του κατραμιού, της πίσσας, των σχοινιών. Λόφοι τα στουπιά, σωροί τα σίδερα. Και απ’ άκρη σ’ άκρη της ακρογιαλιάς βαρκούλες ομορφοβαμμένες, μπρίκια ανασκελωμένα, γολέτες ξερμάτωτες, καρίνες αμακιασμένες και στρειδοφόρτωτες.»

Αντρέας Καρκαβίτσας Λόγια της πλώρης…

Κάλυμνος: Απέναντι απο το νησάκι Τέλενδος..

Γύθειο: Το νησάκι Κρανάη με το εκκλησάκι του Αγίου Παύλου και στο βάθος το ναυάγιο που αποτελεί και εμβληματική εικόνα του Γυθείου εδώ και πολλά χρόνια...

Γύθειο: Το λιμάνι...

Μονεμβάσια με κύμα: 
Στη σιγουριά του λιμανιού

«Αυτή η Μονοβασιά, αυτός ο βράχος ήταν για μένα το πέτρινο καράβι που με ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο»

Γιάννης Ρίτσος

Μια βάρκα μόνη λιώνει στη στεριά

χωρίς τιμόνι και χωρίς κουπιά,

τη δέρνει η αλμύρα, ο ήλιος κι η βροχή

και μέσα στη σιωπή πεθαίνει μοναχή,

Σπήλιος Μεντής

Γόνδολες στη Βενετία: 

Για αιώνες οι Βενετσιάνοι χρησιμοποιούσαν αυτά τα χαρακτηριστικά πλωτά οχήματα για να μετακινούνται στα κανάλια της πόλης. Σήμερα ο ρόλος τους είναι, κυρίως, να πηγαίνουν βόλτες τους τουρίστες, προσφέροντας το ρομαντισμό και τη μαγεία μιας άλλης εποχής…

Βενετία με τη διαχρονική μαγεία…

Σ' ένα γεφύρι στεκόμουν 

Δεν πάει πολύς καιρός• ήταν η νύχτα μελιχρή. 

Από μακριά ένα τραγούδι ερχόταν: 

Σαν σταγόνα πλήθαινε από χρυσάφι 

Πάνω στου νερού την τρεμάμενη όψη. Γόνδολες, 

Φώτα και μουσικές, μεθυσμένα, έπλεαν στο λυκόφως. 

Έγχορδο όργανο, η ψυχή μου, 

Από αθέατη δύναμη δονούμενη, εντός μου τραγουδούσε, 

Κάποιο τραγούδι γόνδολας ριγώντας κρυφά 

Από πολύχρωμη ευτυχία. 

Την άκουγε, άραγε, κανείς; 

Φρειδερίκος Νίτσε (1844-1900)

Μετάφραση Βασίλης Ζηλάκος

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει 

Κι από τα μάτια σβήνει η στεριά

Μες στα κατάρτια πετούνε οι γλάροι

Κι εγώ σου λέω «έχε γεια»... 

 Δυο βαρκούλες ξεκουράζονται..

Πάτρα: Κάθε λιμάνι και καημός...

Κιβέρι...

Την τράτα λεν Μαρίτσα,

τη σκούνα Βαγγελή,

Σουλτάνα τη μαούνα,

τη βάρκα Παντελή.

... απο το τραγουδάκι "τα καραβάκια" με την Καίτη Χωματά

Νυδρί Λευκάδας: Μια άλλη άποψη...

 Βασιλική Λευκάδας : Λίγο πριν σαλπάρει..

Κάλυμνος: Βαθύ - Ρίνα με γραφικό λιμανάκι και βουτιές απο τα βράχια...

Φισκάρδο…

Ἔχω τρεῖς κόσμους. Μιὰ θάλασσα, ἕναν

οὐρανὸ κι ἕναν πράσινο κῆπο: τὰ μάτια σου.

Θὰ μποροῦσα ἂν τοὺς διάβαινα καὶ τοὺς τρεῖς, νὰ σᾶς ἔλεγα

ποῦ φτάνει ὁ καθένας τους. Ἡ θάλασσα, ξέρω.

Ὁ οὐρανός, ὑποψιάζομαι. Γιὰ τὸν πράσινο κῆπο μου,

μὴ μὲ ρωτήσετε.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Μέθανα: Οι βαρκούλες αραγμένες ηρεμούν στην αγκαλιά της θάλασσας.

 Πόρος - «Πως θα ήταν άραγε ο κόσμος μας χωρίς χρώμα;»

Πάτρα: "Μήπως ο φάρος είναι σε λάθος θέση;"

Σκόπελος: Φυσικά η νύφη δεν τό'σκασε απλά σύμφωνα με τα τοπικά έθιμα πρέπει να πάει κατ' αυτόν τον τρόπο στο εκκλησάκι που είναι απέναντι...

Πόρος Κεφαλονιάς...

Αγία Μαρίνα Λέρος...

Σκάλα Κεφαλονιάς...

Αντανακλάσεις...

Δίχτυα ή παραγάδι;

Πόρος...

Μίλα.

Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.

Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς

ἀρχίζει ἡ θάλασσα.

Πὲς κάτι.

Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.

Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει

ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.

Κική Δημουλά

Πόρος...

Μια βάρκα θέλω, ποταμέ, να ρίξω από χαρτόνι,

όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές.

Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός;- Ματώνει, δε σκοτώνει.

Ποιος είπε φούντο; Ψέματα. Δε φτάσαμε ποτές.

Νίκος Καββαδίας

“…Πιστεύω να συμφωνούμε όλοι ότι, αν ζήσουμε τη ζωή μας δίχως έναν αληθινό φίλο, θα έχουμε χάσει μια από τις πιο συγκλονιστικές, συγκινητικές και προκλητικές ανθρώπινες εμπειρίες. 

Ωστόσο., κάθε μέρα, άνθρωποι ζουν και πεθαίνουν ανάμεσα σε ξένους, μόνοι, χωρίς να έχουν γνωρίσει ποτέ έναν αληθινό φίλο…”

Leo Buscaglia

Κάλυμνος...

... σα νεράιδα αφρόπλαστη, νύφη φτερωτή,

τη χαϊδεύει ο μπάτης.

μύρια πλούτη ατίμητα στην ποδιά κρατεί, 

ζηλευτά προικιά της...

Γεώργιος Δροσίνης “Η ψαρόβαρκα”

Στούπα : Μεσσηνιακή Μάνη…

..Η φύση δημιουργεί αιώνια νέες μορφές.. Ότι υπάρχει δεν υπήρξε ποτέ, ότι υπήρξε δεν ξανάρχεται ποτέ…. Το κάθε τι είναι καινούργιο κι ωστόσο είναι πάντα το παλιό! Ζούμε μέσα της και της είμαστε ξένοι.. Μας μιλάει αδιάκοπα και δεν μας προδίδει το μυστικό της… Ενεργούμε επάνω της κι ωστόσο δεν έχουμε καμιά δύναμη επάνω της. Πάντοτε χτίζει, πάντοτε αφανίζει, αλλά το εργαστήρι της μένει απροσπέλαστο…

Γκαίτε

Κάπου μεταξύ Γαλατά και Πόρου...