ΑΘΗΝΑ ΚΟΤΣΟΒΟΛΟΥ " ΜΝΗΜΕΣ.."

Φωτογραφία από http://lyrasi.blogspot.gr/2012/09/1996.html
 

Υπήρξαν φορές που προσπάθησα να γράψω ένα ποίημα πάνω σε μια ιδέα που είχα στο μυαλό μου.. Έγραφα το ποίημα και αργότερα .. λίγο ή πολύ αργότερα ξαναδιαβάζοντας το έβλεπα ότι κάπου είχα προφητεύσει κάποια από τα γεγονότα… 13 Σεπτέμβρη 1986 στο σπίτι μου στην Καλλιθέα τελειόφοιτη της Νομικής, Σάββατο απόγευμα, δεν επρόκειτο να βγω διαβάζοντας Συνταγματικό Δίκαιο.. Εκεί λοιπόν μουντζούρωσα το χαρτί γράφοντας ένα ποίημα για την πόλη μου για τη ζωή της επαρχίας. Στο μυαλό μου γυρνούσε διαρκώς το τραγούδι του Σαββόπουλου «τα κορίτσια δύο δύο…» Αυτή τη μελαγχολία μετέφερα στο ποίημα περιγράφοντας τα στενά όρια της επαρχιακής μας πόλης.. τις βόλτες μας στην πλατεία.. για την αίσθηση ότι παίζεις σε θεατρικό έργο που επαναλαμβάνονται οι ίδιοι κομπάρσοι μπροστά σου σε μια πλατεία που τρίζει.. Αυτή η πλατεία τρίζει ..ήταν μια φράση που επανέλαβα στο ποίημα.. και κατέληγα με τον Διονύση να προφητεύει το κακό.. Εκείνο το απόγευμα η μικρή μας πόλη χτυπήθηκε ανεπανόρθωτα από το σεισμό. Οι επόμενες μέρες ήταν μόνο γι΄ αυτόν, αναμετρούσαμε πληγές ..Το ποίημα το ξέθαψα αρκετές μέρες μετά, αφού είχα περάσει το Συνταγματικό που δεν διάβασα ποτέ, και που για χάρη μου, ο ευαισθητοποιημένος εξεταστής μας πέρασε όλους, αν και έπρεπε να κοπούμε,,,
Οι φωταψίες και οι ταμπέλες κάθε βράδυ σαν ομίχλη Αυτή η πλατεία τρίζει Βήματα και φωνές Θεατρική σκηνή και μείς Άϋλοι κομπάρσοι ενός δράματος Πάμε κι ερχόμαστε Πάνω ως κάτω Πατήσαμε άμετρες φορές Τα ίδια βήματα, τις ίδιες πλάκες Μάθαμε πια κάθε στιγμή τους Και στη οδό Αριστομένους κάθε βράδυ Αυτή η πόλη δείχνει το χαμόγελό της. Κάθε βράδυ στην πλατεία Με τα γιορτινά μας ρούχα Γαλάξια και Ιντεάλ Δυό δυό τρεις τρεις Αυτή η πόλη τρίζει Κάτω απ’ τα δειλά μας βήματα. ………………………….. Διονύση εσύ μονάχα ήξερες Τι έμελλε να γίνει. Τα όσα άφησε ο σεισμός πίσω του ήταν πολλά. προσωπικά δεν βίωσα ανθρώπινη απώλεια η περιουσιακή.. αλλά η πόλη μου, που έμαθα να την αγαπώ από τότε που γεννήθηκα είχε πληγωθεί και αυτό πλήγωνε και μένα.. Ωστόσο σηματοδότησε την αδυναμία μου να ξανακούσω ειδήσεις χωρίς να ανησυχώ ..την αδυναμία μου να ακούσω έκτακτο δελτίο ειδήσεων (γιατί μου κόβονται τα γόνατα) και συνακόλουθα την αδυναμία μου να γίνω δημοσιογράφος… 25 χρόνια μετά οι μνήμες ξεθωριάζουν .. πολλοί θυμούνται όμως και η πόλη έχει ξαναγεννηθεί μέσα στα ερείπια, μια πανέμορφη πόλη με πολύ ποιοτική ζωή. Χτισμένη όμως κατεξοχήν σε προσχώσεις εδαφικές ένας μελλοντικός σεισμός ίσως να επαληθεύσει τις ρήσεις των παλαιότερων.. 'Οτι κάποτε θα καταστραφεί από σεισμό…

Αθηνά Κοτσόβολου 13 Σεπτέμβρη 2012