Σαν τα χάρτινα καραβάκια
που αφήσαμε να ταξιδέψουν
στα ρυάκια της βροχής
μούσκεψαν οι ελπίδες μας
κι ένας λαός ολόκληρος
στοιβάχτηκε στ' αμπάρια
άμοιρος κι άφωνος
να ταξιδέψει στο πουθενά.
Χωρίς ηγέτη,χωρίς όραμα
σε ένα αβέβαιο σήμερα
για ένα σκοτεινό αύριο
χωρίς μπούσουλα και πυξίδα.
Ο μόνος φάρος που αναβοσβήνει
στο πηχτό σκοτάδι
και φωτίζει τα σκυθρωπά
πρόσωπα μας
η οθόνη της τηλεόρασης
στο βραδινό δελτίο
που μας λέει ότι υπάρχει φως
στο βάθος του τούνελ
κι εμείς σαστισμένοι αναρωτιόμαστε...
αν ακούμε παφλασμό κυμάτων
η τις ρόδες του τραίνου
πάνω στις ράγες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου