Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Ποιήματα,πίνακες ζωγραφικής και τραγούδια για την Κυριακή

. Ryszard Tyszkiewicz 'Market sunday in Cracow XIX century'

Ναζίμ Χικμέτ "Κυριακή"

Σήμερα είναι Κυριακή

Για πρώτη φορά με άφησαν σήμερα και βγήκα στη λιακάδα

Δε μου ‘τυχε ποτέ σε όλη τη ζωή μου

Να μείνω έτσι ακίνητος κοιτάζοντας ψηλά τον ουρανό

Και ν’ απορώ που είναι τόσο μακριά μου

Τόσο γαλάζιος, τόσο απέραντος

Έκατσα κατάχαμα γεμάτος σεβασμό

Κι ακούμπησα την πλάτη στον ασβεστωμένο τοίχο.

Και τούτη τη στιγμή δε μπαίνει ζήτημα

Να ριχτώ στα κύματα, μήτε μς νοιάζουν οι αγώνες

Μήτε που σκέφτομαι καθόλου τη λευτεριά και τη γυναίκα.

Η γη, ο ήλιος, κι εγώ μέσα στον ήλιο ευτυχισμένος.

(Ξένη ποίηση του 20ου αιώνα, εκδ. Ελληνικά γράμματα)

Catherine Simpson « Sunday Best»

Κ. Καρυωτάκης, «Κυριακή»

«Ο ήλιος ψηλότερα θ’ ανέβει σήμερα που ‘ναι Κυριακή.
Φυσάει το αγέρι και σαλεύει μια θημωνιά στο λόφο εκεί…
Τώρα καμπάνες που χτυπάνε είναι ο θεός αληθινός.
Πέρα τα σύννεφα σκορπάνε και μεγαλώνει ο ουρανός.
Άσε τον κόσμο στη χαρά του κι έλα, ψυχή μου, να σου πω,
σαν τραγουδάκι χαρωπό, ένα τραγούδι του θανάτου.»

Vladimir Volegov Sunday in the Park

Wallace Stevens "Κυριακή πρωί"

Η απολαυστική γαλήνη της μέσα στο neglige

τα πορτοκάλια κι ο καφές, το ηλιόλουστο δωμάτιο

κι η ολοπράσινη ελευθερία του παπαγάλου

πάνω στο χαλί, διώχνουν μακριά

τις άφωνες σκιές του αρχαίου μαρτυρίου.

Όμως ξανά΄ονειροπολεί και τότε νιώθει μέσα της

ν’ απλώνεται το ρίγος της παλιάς καταστροφής

όπως όταν το πέλαγος έξαφνα σκοτεινιάζει.

Τα πορτοκάλια, ευωδιαστά, τα πράσινα λαμπρά φτερά

μοιάζουν ν’ ανήκουν σε μια ακολουθία νεκρών

που ξετυλίγεται πάνω από θάλασσα πλατιά και χωρίς ήχο.

Η μέρα είναι μια θάλασσα πλατιά και χωρίς ήχο

σταματημένη για να τη διασχίσει μέσα στ’ όνειρό της

και να ‘ρθει

στην Παλαιστίνη τη βουβή

τον τόπο του αίματος, τον τάφο.

μτφρ. Σ. Καββαδάς

. Edward Hopper « Early Sunday Morning» 1930

Φερνάντο Πεσόα “Την Κυριακή θα πάω”

Την Κυριακή θα πάω στην εξοχή σαν να είμαι άλλος

Ικανοποιημένος με την ανωνυμία μου

Την Κυριακή θα είμαι χαρούμενος –αυτοί,αυτοί…

Κυριακή…

Σήμερα είναι η τέταρτη μέρα της εβδομάδας μα δεν είναι Κυριακή

Όχι Κυριακή

Ποτέ Κυριακή

Μα πάντα θα είναι κάποιος στην εξοχή την Κυριακή που μας έρχεται

Έτσι περνά η ζωή

Απαλή γι’ αυτόν που αισθάνεται

Περισσότερο ή λιγότερο γι’ αυτόν που σκέφτεται

Πάντα θα είναι κάποιος στην εξοχή την Κυριακή

Όχι την δική μας Κυριακή

Όχι την δική μου Κυριακή

Μα πάντα θα είναι άλλοι στην εξοχή και την Κυριακή!

Francesco Bergamini - Sunday School

Γιάννης Ρίτσος “Κυριακή”

ΙΙ. Κυριακή, και μας ξύπνησαν οι καμπάνες.

Βγήκαν τα παιδιά με τα ποδήλατα.

Βγήκαν τα πουλιά με τις καρότσες.

Κ’ ένα φύλλο στάθηκε και ρώτησε:

Τι θα γίνω εγώ μονάχο μου στο ψήλωμα

να με δέρνει ο αγέρας και το πέλαγο

κι ούτε να ‘χω ένα σκοινί να το τραβήξετε

να σας φυλλοκαμπανίσω όλο το πράσινο;

Diego-Rivera-Dream-of-Sunday-New

Χουάν Χιλ- Άλμπερτ (Ισπανός)«Η Κυριακή»

Σίγουρο πράμα η Κυριακή φαντάζει

κι όπως τρανός πατριαρχικός αφέντης

φτάνει στους κάμπους μας.

Την καθημερινή ησυχία διαδέχτηκε

σήμερα μια ησυχία μεγαλειώδης.

Πιο γλύκα, πιο λιακάδα/ πιο ανορεξιά/ πιο μοναξιά.

Το καθισιό ειν’ αυτή τη μέρα απόλυτο:

σπάνιο το πηγαινέλα των πουλιών.

Κάθεται και λουφάζει ο κόσμος όλος.

Και της γης ο σφυγμός μάς δίνει κάτι

απ’ το σβήσιμο της αγνότητάς της/ της ζωτικότητάς της.

Πειρασμοί!/ Τι θα γινόμασταν αν η Κυριακή

δεν τους αράδιαζε όλους σαν νεράιδες

μπρος στους πόθους μας!/ Να κάθεσαι! Να κάθεσαι!

Μια ευωδιά σου πηγαίνει την ψυχή

πιο πέρα απ’ τη δουλειά.

Άλλοι κοιμούνται βαριά, άλλοι γυρνάνε

ξημερώματα . Ο σκύλος τους βιγλίζει/ σαν να ‘ταν ξένοι.

Όλα γίναν μπορετά μέσα σ’ ώρες:

πλήξη, ηδονή, αλλαγές απρόσμενες

και πάνω απ’ όλα τούτο:

το να νιώθεις πως όταν δε δουλεύεις

έχεις μιαν αναπόφευκτη υποχρέωση

που λιγοστοί εκπληρώνουν:

να είσαι ευτυχής για το ότι/ δεν κάνεις τίποτα.

(Χουάν Χιλ- Άλμπερτ, Σύγχρονη ισπανική ποίηση, εκδ. Γνώση)

Edward Hopper, “Sunday’, 1926

Μίλτος Σαχτούρης Ἡ δύσκολη Κυριακή

Ἀπ᾿ τὸ πρωὶ κοιτάζω πρὸς τ᾿ ἀπάνω ἕνα πουλὶ καλύτερο ἀπ᾿ τὸ πρωὶ χαίρομαι ἕνα φίδι τυλιγμένο στὸ λαιμό μου
Σπασμένα φλυτζάνια στὰ χαλιὰ
πορφυρὰ λουλούδια τὰ μάγουλα τῆς μάντισσας ὅταν ἀνασηκώνει τῆς μοίρας τὸ φουστάνι
κάτι θὰ φυτρώσει ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ χαρά ἕνα νέο δέντρο χωρὶς ἀνθοὺς ἢ ἕνα ἁγνὸ νέο βλέφαρο ἢ ἕνας λατρεμένος λόγος
ποῦ νὰ μὴ φίλησε στὸ στόμα τὴ λησμονιά
Ἔξω ἀλαλάζουν οἱ καμπάνες ἔξω μὲ περιμένουν ἀφάνταστοι φίλοι
σηκώσανε ψηλὰ στριφογυρίζουνε μιὰ χαραυγὴ
τί κούραση τί κούραση
κίτρινο φόρεμα -κεντημένος ἕνας ἀετός-
πράσινος παπαγάλος -κλείνω τὰ μάτια- κράζει
πάντα πάντα πάντα ἡ ὀρχήστρα παίζει κίβδηλους σκοποὺς
τί μάτια παθιασμένα τί γυναῖκες
τί ἔρωτες τί φωνὲς τί ἔρωτες
φίλε ἀγάπη αἷμα φίλε
φίλε δῶσ᾿ μου τὸ χέρι σου τί κρύο
Ἤτανε παγωνιὰ
δὲν ξέρω πιὰ τὴν ὥρα ποὺ πέθαναν ὅλοι
κι ἔμεινα μ᾿ ἕναν ἀκρωτηριασμένο φίλο
καὶ μ᾿ ἕνα ματωμένο κλαδάκι συντροφιὰ

Dmitri Kostylyov. Palm Sunday.

Μανώλης Αναγνωστάκης Χειμώνας 1942

Ξημέρωσεν ὁ δείχτης πάλι Κυριακή.

Ἑφτὰ μέρες Ἡ μιὰ πάνω ἀπ᾿ τὴν ἄλλη

Δεμένες Ὁλόιδιες

Σὰ χάντρες κατάμαυρες

Κόμπο λογιῶν του Σεμιναρίου.

Μιά, τέσσερις, πενηνταδυό. Ἕξι μέρες ὅλες γιὰ μία Ἕξι μέρες ἀναμονὴ Ἕξι μέρες σκέψη

Γιὰ μία μέρα

Μόνο γιὰ μία μέρα

Μόνο γιὰ μίαν ὥρα Ἀπόγευμα κι ἥλιος.

Ὧρες

Ταυτισμένες

Χωρὶς συνείδηση

Προσπαθώντας μία λάμψη

Σὲ φόντο σελίδων

Μὲ πένθιμο χρῶμα

Μιὰ μέρα ἀμφίβολης χαρᾶς Ἴσως μόνο μίαν ὥρα

Λίγες στιγμὲς

Τὸ βράδυ ἀρχίζει πάλι ἡ ἀναμονὴ

Πάλι μίαν ἑβδομάδα, τέσσερις, πενηνταδυό

Σήμερα βρέχει ἀπ᾿ τὸ πρωί. Ἕνα κίτρινο χιονόνερο.

Georges Seurat. «Κυριακή απόγευμα στο νησί της La Grande Jatte»

Κλείτος Κύρου «Κυριακή απόγευμα»…

Παραθαλάσσιο κέντρο/ καρέκλες και τραπέζια ξέχειλα από κόσμο μουσική χειροκροτήματα/ ο μαέστρος υποκλίνεται ευγενικά/τα παιδιά τρέχουν στη θάλασσα σέρνονται φώτα/ τραγούδια/ (Σκέφτεσαι αμέσως Καρυωτάκη) Στους δρόμους διαβαίνουν κορίτσια/ βραδιάζει/ οι εκδρομείς επιστρέφουν με λουλούδια/ με λιοκαμένα πρόσωπα/ χαρούμενοι (θλίβεσαι που έχασες μια Κυριακή) Άγγλοι αντιπαθητικοί/ ένα ζευγάρι όμορφες γάμπες μέσα σ’ ένα βιαστικό λεωφορείο/ Άλλος και φεύγουμε! Λάμπες ασετυλίνης/ οι δρόμοι αδειάζουν κορμιά κολλημένα στους τοίχους λαχανιασμένοι ψίθυροι/ (νιώθουμε ξένοι, μόνοι πολύ μόνοι) Ποιος θα μας σώσει/ ποιος θα μας ξεκουράσει κατά πού να γυρίσουμε (είμαστε νικημένοι και τόσες Κυριακές μπροστά μας) Κλείτος Κύρου, Εν όλω συγκομιδή, εκδ. Άγρα)