Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

ΣΠ. ΠΟΔΑΡΑΣ "Ασπρόμαυρη φωτογραφία" 21/02/2013



Λένε ότι μια φωτογραφία αξίζει χιλιάδες λέξεις,εγώ θα πώ ότι μια φωτογραφία μπορεί να αξίζει χιλιάδες δάκρυα

Σήμερα έκανα μια αναδρομή με έναν πολύ καλό άνθρωπο και φίλο σε θύμησες μιας άλλης εποχής
μιας εποχής ασπρόμαυρης
μιας εποχής γεμάτη ευτυχία μέσα στην δυστυχία
μιας εποχής που τα δάκρυα σε ζέσταναν γιατί σε αγκάλιαζαν άνθρωποι που σε αγαπούσαν
μιας εποχής που δεν αφορούσε εμένα αλλά έβλεπα την δική μου ασπρόμαυρη ζωή
Μέσα από μια φωτογραφία αναμνήσεων τόσο δα μικρή στην οθόνη ενός κομπιούτερ σου γέμιζε την ψυχή αναμνήσεις και έβγαιναν βίαια απο τα μάτια και γινόντουσαν αναμνήσεις υγρές

Μια οικογενειακή φωτογραφία που την συμπλήρωναν στοιχειά μιας άλλης εποχή
η εποχή της σκάφης
του σκουριασμένου μεντεσέ στην εξώπορτα
του φαγωμένου τοίχου
της λάσπης μέχρι την πόρτα

Μια εικόνα ασπρόμαυρη που η λεπτομέρεια ήταν η δύναμη των δακρύων μου
όσο και αν το μυαλό σου προσπαθούσε να την δώσει χρώμα η ξύλινη σκάφη στην γωνία της φώτο αντιστεκόταν,καθόταν αγέρωχη όρθια ρημαγμένη από την χρήση χωρίς ποτέ να ζητήσει κάτι
μια σκάφη που έκανε ίσως ψωμί
μια σκάφη που ίσως έπλενε ρούχα
μια σκάφη που ίσως έπλενε ανθρώπους
μια σκάφη που ίσωςτα έκανε όλα

Στην άλλη άκρη της φωτογραφίας ένα μοναχικό ξύλο καρφωμένο στο χώμα της μικρής αυλής καμάρωνε ολόρθο περιμένοντας να μεγαλώσει το κλίμα στην άκρη του για να το στηρίξει
ένα ξύλο που ίσως ήταν ο εχθρός στο παιχνίδι κάποιου παιδιού
ένα ξύλο που μπορεί να άκουγε τα βάσανα μιας μάνας
ένα ξύλο που ποτιζόταν απο ιδρώτα ανθρώπων αν και δεν το χρειαζόταν

Ενας μεντεσές σκουριασμένος προσπαθούσε να φωτογραφηθεί κρύβοντας τα γηρατειά του δούλευε ακατάπαυστα ατελείωτα χρόνια κτυπώντας σαν συναγιαρμός σε κάθε άνοιγμα απο το τρίξιμο,έχω μέχρι και σήμερα το τρίξιμο στα αυτιά μου της δικής μου παιδικής πόρτας

Χώμα φρεσκοβρεγμένο που μύριζες ακόμη και μέσα απο την φωτο άρωμα μιας άλλης εποχής στεκόταν λασπωμένο μέχρι την πόρτα του φτωχικού θέλοντας να μπεί μέσα να στεγνώσει στη ζεστασιά της ξυλόσομπας
Και τέλος αν και τέλος σε μια τέτοια φώτο θα μπορούσα να γίνει τριλογία βιβλίων ο τοίχος ο φθαρμένος ο μουχλιασμένος που έκανε τον πιτσιρικά που κοιμόταν απο την μέσα μεριά να γίνεται μια αγκαλιά στην αγκαλιά του για να ζεσταθεί και ορκιζόταν στις νεράιδες των ονείρων του ότι κάποια μέρα το σπίτι μου δεν θα έχει ποτέ τέτοιους τοίχους
Ηταν μια φώτο από αυτές που έχουμε όλοι μας σε κάποιο μπαούλο με την μαμά και τον μπαμπά μας,αλλά και με στοιχειά μιας ωραίας εποχής

Σήμερα ζούμε σε μια εποχή γεμάτη δυστυχία ψάχνοντας την ευτυχία μας
Θα ήθελα να ξέρω η έγχρωμη φωτογραφία της άθλιας μας ψεύτικης ζωής θα κάνει κάποιον να δακρύσει
Ψηφίζω την ασπρόμαυρη ζωή
καλύτερα ευτυχία μέσα στην δυστυχία μας
παρά δυστυχία μέσα στην δυστυχία μας






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου