Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ Αφιέρωμα
















Ο Γιώργης Παυλόπουλος (Πύργος Ηλείας, 22 Ιουνίου 1924 – Πύργος Ηλείας, 26 Νοεμβρίου 2008) ήταν Έλληνας ποιητής της μεταπολεμικής γενιάς.
Τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο στην γενέτειρά του. Ξεκίνησε να σπουδάζει νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του για να αφοσιωθεί στην ποίηση. Για βιοποριστικές ανάγκες, εργάστηκε για πολλά χρόνια ως λογιστής και γραμματέας στο ΚΤΕΛ Ηλείας.
Άρχισε να γράφει ποιήματα από το 1941. Οι πρώτες του δημοσιεύσεις έγιναν το 1943 στο περιοδικό Οδυσσέας, που εξέδιδε ο ίδιος με φίλους του στον Πύργο. Ήταν στενός φίλος με τον Τάκη Σινόπουλο και συνεργάστηκε μαζί του σε μια πειραματική γραφή κοινών ποιημάτων, τα οποία συμπεριέλαβε ο Σινόπουλος στο έργο του. Ήταν επίσης φίλος με τους πεζογράφους Νίκο Καχτίτση και Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλο, καθώς και με τον ποιητή Γιώργο Σεφέρη.
Η πρώτη του ολοκληρωμένη συλλογή ποιημάτων με τίτλο Το κατώγι κυκλοφόρησε το 1971. Είχαν ωστόσο προηγηθεί πολλές δημοσιεύσεις ποιημάτων του σε λογοτεχνικά περιοδικά του Πύργου και της Αθήνας, καθώς και σε έναν τόμο Για το Σεφέρη, που κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1962. Ακολούθησαν οι συλλογές: Το σακί (1980), Τα αντικλείδια (1988), Τριάντα τρία χαϊκού (1990), Λίγος άμμος (1997), Ποιήματα 1943–1997 (2001), Πού είναι τα πουλιά (2004) και Να μην τους ξεχάσω (2008, κυκλοφόρησε λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του ποιητή). Επίσης το 2008, κυκλοφόρησαν σε έναν μικρό τόμο με τίτλο Γράμματα από την Αμερική οι επιστολές που έστειλε από τις ΗΠΑ σε φίλο του ψυχίατρο το 1985.
Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες και μπήκαν και σε σχολικά βιβλία. Ο ίδιος συμμετείχε σε συνέδρια και παρουσιάσεις ποιητών στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Πέρα από την ποίηση, ασχολήθηκε ερασιτεχνικά και με την ζωγραφική. Με την φροντίδα μερικών φίλων του, πίνακές του εκτέθηκαν στην ΙΘ΄ Πανελλήνια Έκθεση Ζωγραφικής το 1977.
Τα ποιήματα του, όλα σε ελεύθερο στίχο, έχουν έντονο βιωματικό χαρακτήρα. «Αυτό που γράφω το έχω ζήσει», είχε πει ο ίδιος. Στα πρώτα του ποιήματα σκιαγραφούνται οι τραυματικές εμπειρίες της Κατοχής και του Εμφυλίου. Στα τελευταία του ποιήματα, ο λόγος του επικεντρώνεται στις υπαρξιακές αγωνίες του ανθρώπου: τον έρωτα και τον θάνατο. ΑΠΟ Βικιπαίδεια

Με τον Γιώργο Σεφέρη 
                         

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 

ΤΑ ΑΝΤΙΚΛΕΙΔΙΑ

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
(Τα αντικλείδια)

✤          ✤          ✤          ✤

ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΚΑΙ Ο ΤΕΧΝΙΤΗΣ

Στην Ισμήνη και στον Στέλιο Τριάντη
Σαν έκλεινε το μουσείο
αργά τη νύχτα η Δηιδάμεια
κατέβαινε από το αέτωμα.
Κουρασμένη από τους τουρίστες
έκανε το ζεστό λουτρό της και μετά
ώρα πολλή μπροστά στον καθρέφτη
χτένιζε τα χρυσά μαλλιά της.
Η ομορφιά της ήταν για πάντα
σταματημένη μες στο χρόνο.
Τότε τον έβλεπε πάλι εκεί
σε κάποια σκοτεινή γωνιά να την παραμονεύει.
Ερχόταν πίσω της αθόρυβα
της άρπαζε τη μέση και το στήθος
και μαγκώνοντας τα λαγόνια της
με το ένα του πόδι
έμπηγε τη δυνατή του φτέρνα
στο πλάι του εξαίσιου μηρού της.
Καθόλου δεν την ξάφνιαζε
κάθε φορά που της ριχνόταν.
Άλλωστε το περίμενε το είχε συνηθίσει πια.
Αντιστεκόταν τάχα σπρώχνοντας
με τον αγκώνα το φιλήδονο κεφάλι του
και καθώς χανόταν όλη
μες στην αρπάγη του κορμιού του
τον ένιωθε να μεταμορφώνεται
σιγά-σιγά σε κένταυρο.
Τώρα η αλογίσια οπλή του
την πόναγε κάπου εκεί
γλυκά στο κόκαλο
και τον ονειρευότανε παραδομένη
ανάμεσα στο φόβο της και τη λαγνεία του
να τη λαξεύει ακόμη.
(Τα αντικλείδια)
  

✤          ✤          ✤          ✤

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Φεύγει νύχτα μ’ ένα παλιό αμάξι
γέρος πια φοράει μαύρα.
Ποιος είναι και πού πηγαίνει
κανείς δεν ξέρει.
Μέσα στη σκέψη του υπάρχει το ποίημα
που ποτέ δεν θα γράψει.
Τόσο αόριστο σαν τη ζωή του.
Μέσα στο κούφιο μπαστούνι του
υπάρχει ένα φίδι χρυσό.
Καθώς θα το τυλίγει απόψε στο λαιμό της
σε κάποιο ελεεινό ξενοδοχείο
θα τον κοιτάζει στον καθρέφτη
χλωμός ο άλλος εαυτός του.
Αυτός που χρόνια φτιάχνει το ποίημα
καλπάζοντας τώρα στο πλάι του
και ανάβοντας ολοένα τ’ άλογα που έχουν μεθύσει
απ’ το σκοτάδι και τη λάσπη.
(Τα αντικλείδια)

✤          ✤          ✤          ✤

ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ

Κάπου ξεκαρφώνουν απ’ το πρωί.
Απ’ τ’ ανοιγμένα μνήματα βγαίνουνε κρίνα
κι ο ήλιος μέσ’ στη συννεφιά
σα Λάζαρος με σάβανο.
Έπειτα λάμπουν οι στολές των πεθαμένων
το μετάξι, τα χρυσαφικά, τα λεμονάνθια
όλα τ’ ανώφελα των ενταφιασμών
και τα μικρά σκεύη του κάτω κόσμου.
Τώρα τους βλέπω.
Πηγαίνουν σιγά, πλάι στα κυπαρίσσια
προσέχοντας μήπως δρασκελίσουν
το σχήμα που τους έδωσε ο θάνατος
απλώνοντας τ’ αδύναμα χέρια τους
ν’ αγγίξουν λίγο φως ή τον αγέρα
αυτόν που ανασαίνουμε.
Φτωχά σαγόνια, φαγωμένα χαμόγελα.
Δεν ξέρουνε πώς να φερθούν·
γυρίζουν αφηρημένοι εκεί
κατά το μέρος που ολοένα ξεκαρφώνουν.
Θυμούνται.
*
Δεν είναι πόνος, μήτε ξεκούραση καν·
μονάχα σα να σε κατεβάζουν προσεχτικά απ’ το πρωί
χωρίς να τους δίνεις φρίκη
μέσα σ’ ένα άσπιλο σεντόνι και το νιώθεις
καθώς μετατοπίζουν τις σκάλες από καρφί σε καρφί
ώσπου μένουν τα τέσσερα σημεία στον άνεμο
γυμνά, ματωμένα.
(Το κατώγι)

✤          ✤          ✤          ✤

ΣΤΗΣ ΚΙΡΚΗΣ

Πλάγιαζα στο σκοτάδι και την περίμενα
ακούγοντας ν’ ανεβαίνει τη σκάλα
μέσ’ στη δροσιά του σπιτιού
σαν ψίθυρος από φιλιά κι ανάσες.
Γύρευα τότε να ξεφύγω
μα η ομορφιά της στάλαζε στα κόκαλά μου
νύχτες που μελετούσα το κενό
πηγαίνοντας από την ηδονή στον Άδη.
Και τα λαγόνια της να φέγγουνε στον ύπνο μου
ματόκλαδα και χείλια που τάσκιζε ο πόθος μου
κι ο γυρισμός στον ύπνο μου μονάχα
λίγος καπνός από μακριά
λουλούδια κι ένα δροσερό σταμνί.
Και το καράβι μου στον κήπο της
δεμένο κι άγρυπνο
σαν ένα μεγάλο μαύρο σκυλί
μου θύμιζε κάποτε τους σύντροφους που χάθηκαν
ή τις παράξενες αφορμές της αγάπης.
(Το κατώγι)


✤          ✤          ✤          ✤

ΤΟ ΣΑΚΙ

Ήμουν παιδί ακόμη δεν τους καλοθυμάμαι.
Μπήκανε στο χωριό μου ένα πρωί
μα δε σταθήκανε. Περάσανε
αργά πάνω στο χιόνι. Τα γένια τους
ανάμεσα στα σύννεφα και τις κοτρόνες
καθώς τους χώνευε το βουνό.
Μονάχα ο τελευταίος δε φεύγει απ’ το μυαλό μου.
Κράτα το άλογο, μου είπε
και βάζοντας το σκούφο του στην αμασχάλη
έσκυψε στο νερό να πιει
και τόνα μάτι του με κοίταζε απ’ το πλάι.
Κοίταζε τα κουρέλια μου
τα πόδια μου μες στις λινάτσες
τις ξόβεργες στα ξυλιασμένα χέρια μου
και πώς του χαμογέλαγα
κρατώντας τ’ άλογο με περηφάνια.
Το ίδιο εκείνο μάτι με κοίταζε τον άλλο χρόνο
αχνό βασιλεμένο
όταν αδειάσαν ματωμένο το σακί
και κύλησαν στη μέση της πλατείας
κομμένα τα κεφάλια τους.
Ήταν ο χρόνος που κατέβηκα στην πόλη
και πούλαγα τσιγάρα σε δρόμους και πλατείες.


✤          ✤          ✤          ✤

Ἡ Στάχτη

Φύσαγε ὁ ἀγέρας
ἀνέβαζε τη στάχτη τους
την πήγαινε στον ουρανό
φοβόταν ἐκείνη φοβόταν
οὐά φοβιτσιάρα τῆς φώναζε.

Πάψε τρελέ του ἔλεγε
δεν εἴμαστε πια στη σ γῆ
δεν ἔχουμε πια δέρμα
δεν ἔχουμε μαλλιά
δεν ἔχουμε μήτε μάτια.

Γίναμε στάχτη τῆς ἔλεγε
ὅμως με βλέπεις και σε βλέπω
και μένει ἀκόμα ἡ ἀγάπη
που δεν μπορεῖ να γίνει στάχτη
και μένει ἀκόμα ἡ ἀγάπη.

Εἶμαι ἡ στάχτη σου τοῦ ἔλεγε
και εἶσαι ἡ στάχτη μου
μα ποῦ ἀνεβαίνουμε ποῦ πᾶμε
κι ὅλο φυσάει κι ὅλο σε χάνω
οὐὰ φοβιτσιάρα τῆς φώναζε.
Πάψε τρελέ του ἔλεγε.


ΑΠΟ ΤΑ 33 ΧΑΙΚΟΥ

Μέρα και νύχτα
με σκοινί αόρατο
κάποιος μας δένει.


          ✤

Να θέλω κι άλλο
κι άλλο ακόμη. Κι εσύ
να μη μου δίνεις.


          ✤

Δυο μάτια σπαθιά
σκίζαν τα βλέφαρά του
κι έμενε γυμνή.


            ✤

Τρεις φίλοι παίζαν
στα ζάρια το φιλί της.
Κι άλλος το πήρε.


           ✤

Πέθαινα λέει
και πάνω στο σώμα μου
έφεγγε η αυλή.









































17 σχόλια:

  1. ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΟΜΟΡΦΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ ΓΙΩΡΓΙΑ .......ΛΩΛΟΣΤΕΦΑΝΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και εγώ έχω ανάγκη από τα καλά σου σχόλια Λωλοστεφανή να είσαι καλά και να γράφεις...πότε να σε "απολαμβάνουμε" και πότε να μας ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΙΣ ...

      Διαγραφή
  2. Υπέροχο Blog, ότι πρέπει για να είναι ένας άνθρωπος Ολοκληρωμένος.Καλή Συνέχεια σε ότι κάνετε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ ελπίζουμε να εμλπουτίσουμε σιγά σιγά τη θεματολογία μας ... να είστε καλά

      Διαγραφή
  3. πολυ καλή δουλεια Γεωργία..οχι οτι είσαι αδελφη μου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Και εγώ έχω ανάγκη από τα καλά σου σχόλια Λωλοστεφανή να είσαι καλά και να γράφεις...πότε να σε "απολαμβάνουμε" και πότε να μας ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΙΣ ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το έχω ξαναπεί ότι ευτυχώς υπάρχεις εσύ και αντικρίζουμε μονοπάτια που είναι δίπλα μας,αλλά δεν έχουμε ίσως το χρόνο ή τη θέληση να ακολουθήσουμε !!!!!!
    ΚΛΕΑΡΧΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ο χρόνος κυρίως είναι Κλέαρχε ....αλλά εγώ ευτυχώς τώρα σαν συνταξιούχος έχω πολύ περισσότερο ελέυθερο χρόνο και τον αφιερώνω κυρίως στη γνώση ..καλό βράδυ..

      Διαγραφή
  6. Αντώνης Ελ. Ζαμπετάκης27 Ιανουαρίου 2013 στις 11:22 π.μ.

    Συγχαρητήρια Γεωργία !!! Ποιήματα με κεφαλαίο.. Ευχαριστούμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Γιώργης Παυλόπουλος

    Ἡ Στάχτη


    Φύσαγε ὁ ἀγέρας
    ἀνέβαζε τὴ στάχτη τους
    τὴν πήγαινε στὸν οὐρανὸ
    φοβόταν ἐκείνη φοβόταν
    οὐὰ φοβιτσιάρα τῆς φώναζε.

    Πάψε τρελέ του ἔλεγε
    δὲν εἴμαστε πιὰ στὴ γῆ
    δὲν ἔχουμε πιὰ δέρμα
    δὲν ἔχουμε μαλλιὰ
    δὲν ἔχουμε μήτε μάτια.

    Γίναμε στάχτη τῆς ἔλεγε
    ὅμως μὲ βλέπεις καὶ σὲ βλέπω
    καὶ μένει ἀκόμα ἡ ἀγάπη
    ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει στάχτη
    καὶ μένει ἀκόμα ἡ ἀγάπη.

    Εἶμαι ἡ στάχτη σου τοῦ ἔλεγε
    καὶ εἶσαι ἡ στάχτη μου
    μὰ ποῦ ἀνεβαίνουμε ποῦ πᾶμε
    κι ὅλο φυσάει κι ὅλο σὲ χάνω
    οὐὰ φοβιτσιάρα τῆς φώναζε.

    Πάψε τρελέ του ἔλεγε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή